محلول پاشی یا تغذیه برگی (Foliar application)

محلول پاشی روشی تکمیلی برای کاهش مصرف کود است و بیشتر در مواردی که گیاه نیاز فوری به عنصر خاصی داشته و نیز در اوایل بهار که جذب عناصر از خاک به دلیل فعالیت پایین ریشه ها کم است، به کار می رود. همچنین در مواردی که شرایط خاک برای جذب عناصر مناسب نیست (PH بیش از حد بالا یا پایین، رطوبت بیش از حد بالا یا پایین، کمبود تهویه و…) به کار می رود. روشی نسبتاً آسان بوده و زود بازده می باشد.

این روش به ویژه در مورد خاک های ایران که آهکی بوده و دارای PH بالا هستند و احتمال کمبود عناصری مثل آهن، روی، منگنز، مس و … در آنها بالا است، به کار می رود.

در طول مرحله زایشی درخت، رقابت بین میوه ها و ریشه ها بر سر جذب مواد غذایی بالا می رود و احتمال اینکه ریشه ها دچار کمبود مواد غذایی شده و از رشدشان کاسته شود، افزایش می یابد. در این مرحله می توان با محلول پاشی درخت از رقابت بین میوه ها و ریشه ها کاسته و از عواقب آن جلوگیری کرد.

عوامل مختلفی از جمله نور، دما، رطوبت نسبی، سن و سطح برگ ها، وضعیت تغذیه گیاه، PH محلول مورد استفاده و سورفکتانت ها در میزان جذب محلول به کار رفته تأثیرگذار هستند.

شدت نور پایین، دمای کم و رطوبت نسبی بالا باعث افزایش جذب محلول بکار رفته می شوند و نیز هر چه سن برگ ها پایین تر بوده و سطح آنها بیشتر باشد، میزان جذب افزایش می یابد.

در رابطه با وضعیت تغذیه ای گیاه باید گفت که هرچه گیاه از لحاظ تغذیه ای ضعیف تر باشد، جذب عناصر بیشتر و سریعتر خواهد بود. محلول های مختلف در PH های متفاوت دارای حداکثر جذب هستند. مثلاً بیشترین جذب فسفر در PHهای 5 تا 6 و بیشترین جذب کلسیم در PH با مقدار 7 است. کاربرد مویان ها (Surfactants) باعث کاهش کشش سطحی آب شده و سطح تماس محلول و سطح برگ ها را افزایش داده و از این طریق به جذب بیشتر محلول کمک می کنند.